Dobrze przeprowadzona dyskusja panelowa nigdy nie kończy się jednoznacznym osądem, ostatecznym wnioskiem lecz pozostawia każdemu z uczestników poczucie wagi jego własnej opinii.
Dyskusja panelowa składa się z dwóch części:
Na zakończenie krótko podsumowuje, co zostało powiedziane, może też dodać swój komentarz.
Dobrze przeprowadzona dyskusja panelowa nigdy nie kończy się jednoznacznym osądem, ostatecznym wnioskiem lecz pozostawia każdemu z uczestników poczucie wagi jego własnej opinii.
Dzięki udziałowi ekspertów, osób przygotowanych do dyskusji, panel dyskusyjny ma zazwyczaj większą wartość merytoryczną - dyskusja jest oparta o fakty, liczby, osobiste doświadczenia uczestników. Dzięki temu, że paneliści wcześniej przygotują się do udziału, zapewne będą w większym stopniu trzymali się tematu.
W panelu może wziąć udział wiele osób - tyle, ile zmieści się na sali. Co prawda uczestnictwo publiczności jest ograniczone, jednak dzięki wprowadzeniu do tematu przez ekspertów, rośnie też ich wiedza o temacie. Warto na dyskusję panelową zaprosić ciekawych gości, którzy reprezentują przeciwne poglądy i umieją dobrze się wypowiadać - to klucz do sukcesu dyskusji panelowej.
Materiały o debatach udostępnione dzięki uprzejmości Stowarzyszenia Spotkania dla Edukacji i Kultury. Powstały w ramach programu „Free2choose - debaty dylematy”.
Dyskusja panelowa | Centrum Edukacji Obywatelskiej
www.ceo.org.pl › Strona główna › Sejm Dzieci i Młodzieży – zakończony
Szczegóły procedury debat bywają dostosowywane do lokalnych zwyczajów. Są też jednak zasady żelazne, których zmieniać się nie powinno. W przeciwnym wypadku traci się moralne prawo powoływania na oksfordzki styl debat.
Organizacja sali, strony debaty
Podział na dwie strony: za i przeciw dyskutowanej tezie, jest podstawą debaty. Jest on ilustrowany przestrzenną organizacją sali, w której ławy “propozycji” (strony proponującej tezę) i “opozycji” (strony przeciwnej) są zawsze ustawione naprzeciw siebie, na wzór parlamentu brytyjskiego. Inaczej niż w kontynentalnych izbach parlamentarnych, nie stosuje się tam półkolistego usytuowania ław poselskich.
Główni mówcy obu stron zasiadają w pierwszych rzędach, twarzą w twarz (po obu stronach w dyskusji musi brać równa liczba mówców, raczej nie więcej niż 67). Za nimi zajmują miejsca ci członkowie publiczności, którzy sympatyzują z jedną lub drugą stroną w dyskusji. Na ławach środkowych, ustawionych prostopadle do obu stron debatujących, siedzą ci, którzy jeszcze nie zdecydowali, którą stronę chcą poprzeć. W przeciwległym końcu sali, na podwyższeniu, zasiada Marszałek, przewodniczący debacie. Tradycja nakazuje, aby strona wypowiadająca się za tezą znajdowała się po prawej ręce Marszałka, strona przeciwna – po lewicy. Obok Marszałka, nieco bliżej debatujących, zasiada Sekretarz debaty.
Uczestnicy debaty (tzn. zarówno mówcy, jak i publiczność) mogą zmieniać miejsca i opuszczać salę tylko w przerwach między wystąpieniami. Poszanowanie tego dobrego zwyczaju jest jedynym sposobem zabezpieczenia przed rozgardiaszem i chaosem.
Przebieg debaty
Debata ogniskuje się wokół jednozdaniowego hasła-tezy, np. „Ta izba uważa, że samorząd uczniowski powinien mieć własny budżet”. Jedna strona ma nas przekonać do słuszności tak sformułowanej tezy, druga strona ma ją podważyć i obalić. W tym celu mówcy obu stron zabierają głos na przemian. Zależnie od ustaleń przed rozpoczęciem debaty każdy z nich ma na to pięć do dziesięciu minut. Jako pierwszy występuje mówca broniący tez...
Aby przeczytać dalszą część artykułu, Zaloguj się